د.ماء على فستان الزفاف بقلم امل الهلاوى

…………………………..
طرقت ايه جرس الباب وفتحت لها حنين بعد السلام والتحيات ذهبت حنين لاخبار ماجده ان ايه قد جاءت خرجت ماجده وعمر من غرفة الصالون

شهقت ايه بصدمه حين رأت عمر
ايه بشهقه:معتز معتز اخويا

عمر:انتى ايه
الشكل شكل معتز ولكن نبرة الصوة ليست واحده
ماجده: هو اخوكى ياايه بس مش معتز

 

ايه:………………
ماجده :اقعدى يابنتى وانا هافهمك
قصت ماجده لابنتها ماحدث القصه كامله وانها اضطرت الى الاعتراف بسبب حادثة عمر وكانت ماجده حانيه رأسها ل الاسفل

ايه والدموع فى عينيها:ماتحنيش راسك ياماما انتى غلطتى وخير الخطائين التوابون وربنا بيعفو يبقى البشر مش هاتعفو

احتضنتها والدتها بشده:كنت صغيره وطايشه يابنتى وغلطت بس غلطتى كلفتنى كتير اوى

هنا نظرت ايه لعمر:انا مبسوطه بيك اوى انا ومعتز كنا اصحاب جدا على فكره مبسوطه انى شايفه نسخه تانيه لمعتز وسلامتك ان شاء الله هاتبقى كويس

عمر:ان شاء الله انا وانتى نكون اصحاب برده
ايه:معقول القدر ده ياحنين يشاء ربنا تقابلى عمر عشان نتجمع

صفيه:دعوات امك يابنتى دى من ساعة ماقولت لها ان حنين اشتغلت فى شرم وعرفت انها فى قرية عمر وهى بتدعى ليل ونهار عشان يتجمعوا سوا

حازم:اخبار الجرح ايه ياعمر بد يشد عليك
عمر:ايوه فعلا بس من كتر الفرحه اللى انا فيها ناسى الالم والله ياحازم

حازم انا هاعطيك حقنه مسكنه ونام بقى سيبوه ياجماعه يرتاح شويه دا جه من الدار للنار مااخدشى فرصه يستريح
ماجده:احنا هانمشى يابنى وهانيجى بكره

حازم:انتى فهمتى كده من كلامى ياخالتو نامى انتى وايه فى اوضتى فيها سريرين انا رايح المستشفى
عبدالسلام:ربنا يكملك بعقلك يابنى انا كنت هاقول كده برده

حازم همسا لايه فى اذنها:سريرى اللى جمب الحيطه نامى عليه انتى عشان تنورى السرير وياخد بركه منك ياجميل

شهقت ايه من كلام حازم
ولكن حازم استطرد قائلا :يالا ياعمر اعطيك الحقنه

نظر عمر الى والدته قائلا بحب:تصبحى على خير ياماما
ماجده بدموع الفرح:وانت من اهله ياقلب امك نام واستريح ياحبيبى روحى

ذهب عمر بصحبة حازم ليعطيه الحقنه ثم غادر حازم الى عمله
ذهبت حنين الى غرفة حازم لتطى ايه ملابس مريحه للنوم

ايه:شوفتى القدر ياحنين
حنين:تعرفى على اد مانا مصدومه على اد مانا فرحانه انى وعمر ولاد خاله

ايه:انتى تستاهلى كل خير ياحنين
حنين:بقولك ياايه كنت عاوزه اسالك سؤال هو الكحل حرام ولا حلال اصلى سمعت شيخ بيقول مش حرام وان الرسول كان بيتكحل

ايه:انا فعلا لاحظت انك بتحطى كحل الكحل زينه ياحنين ولا يجوز للست انها تتزين الا لجوزها
حنين:ماعدتش هاحط بقى
ايه :انتى اصلا مش محتاجه كحل عينيكى متكحله لوحدها

حنين:ربنا يخليكى يايويو تصبحى على خير
ايه:وانتى من اهله ياحنون

…………………………………
دلفت حنين الى الغرفه وجدت عمر جالس على طرف الفراش يحاول خلع ملابسه ليبدلها
حنين:استنى ياعمر انا هاساعدك

عمر:انا فعلا مش قادر ارفع ايدى خالص معلش لو هاتعبك

حنين:تعبك راحه ياحبيبى
ابتسم عمر من لفظ حبيبى الذى نطقت به للتو

ساعدته حنين فى ابدال ملابسه بطريقه لا تألمه وكانت تنظر اليه وهو عارى الصدر خجلا من الموقف برمته
عمر:ماكنتش اعرف انك بتحبينى كده يابنت خالتى

حنين:كنت حاسه والله من ساعة ماشوفتك بحاجه غريبه عشان كده كنت بسألك على طول عن اهلك ووالدتك بالخصوص

عمر:ماما ماجده طيبه اوى اتظلمت كتير من بابا وجدى

حنين:انت عارف انا اتفاجأت برد فعلك ماتوقعتش رد فعلك المتسامح بزياده ده

عمر:انا حسيتها صادقه جدا وحسيت انها قريبه منى وبعدين ياحنين حد يكون محروم من الحنان والعيله ولما تجيله يتمرد بالعكس انا فرحان اوى انا بس محتاج شوية وقت عشان أتأقلم على الوضع الجديد ده
حنين:ربنا يسعدك ياعمر يارب

عمر بمكر:هاتنيمينى على الارض ولا هاتنيمنى جمبك على السرير
حنين:نظرا لظروفك الصحيه قررت انك هتنام على السرير بس مش جمبى انا هنام على الارض

عمر بتعجب:مش خلاص طلعتى بتحبينى ليه بقى البعد ثم ان انا مش قادر اخلع الهدوم هاقدر على
هنا غمز له بطرف عينه فخجلت حنين

حنين:انا عاوزه اكون مراتك قدام ربنا بس بعد ماتعملى فرح ولا انا مااستحقش يتعملى فرح

عمر:بجد ياحنين موافقه نعمل فرح موافقه والله ياحبيبتى والبسك الدبله وكده بدل مااحنا اشترناها وانت رمياها فى الدولاب

حنين:وتلبسنى الدبله والبس كل حاجه ياحبيبى
عمر:لا الدبله بس احنا محتاجين القلع مش اللبس

حنين وقد احمر وجهها:قليل الادب حتى وانت تعبان
عمر:بموت فيكى والله

حنين:وانا بحبك والله
سعاده لاتوصف غمرت قلب عمر فى ليله واحده حصل على حبيبه وام واخت وماأحزنه هو انه لم يرى معتز ولو لمره واحده
عمر بحزن:كلمينى عن معتز ياحنين كان عامل ازاى

علمت حنين مدى حزنه
حنين:كان شبهك بالظبط مع اختلاف فى نبرة الصوت وكان بيلبس نظاره كان طيب وخجول اوى بعكسك طبعا
ابتسم عمر لها ولكنها استطردت قائله:كان دكتور شاطر الناس كلها كانت بتحبه
عمر:كنتى بتحبيه اوى

حنين:مش هاكدب عليك بس فعلا احنا كان بينا حاجات حلوة كتير وهو كان بيحبنى وانا كمان انا كنت فاكره ان الانسان مش بيحب الا مره واحده بس عشان كده كنت بنكر اى شعور جوايا ليك

عمر:الانسان طول ماهو عايش هايفضل يحب ياحنين مش معقول قلوبنا تقف على حب واحد عارفه اكتر حاجه كانت مخوفانى انك تحبينى على انى معتز

حنين:لا ياعمر انا بحبك على انك عمر مش معتز انا عشت معاك حاجات ماعشتهاش مع معتز احساسيس اول مره احس بيها دا غير اهتمامك بيا واى ست فى الدنيا بتحب الاهتمام وان اللى قدامها بيحبها بجد

عمر:انا مصدقك ياحنين انك بتحبينى كانى عمر عارفه ليه لانك مااتسرعتيش فى حبك ليا بالعكس اعطيتى نفسك فرصه انك تتأكدى من حبى فى قلبك

حنين:عارف لما لاقيتك بتتغير ل الاحسن فرحت اوى حسيت انك نقى جواك حاجات كويسه بس ل الاسف الوسط اللى انت فيه بيفرض عليك واقع معين تعيشه وكمان لما حكتلى انك ماشفتش حنان فى حياتك لا من ام ولا من زوجه حسيت بغصه فى قلبى وانى حزينه علشانك

عمر:عشان كده لاقيتك تانى يوم بتتكلمى معايا كويس وعاوزانا نفتح صفحه جديده
حنين: بالظبط كده

عمر وهو يمسك يديها بحنو:بحبك ياأجمل حاجه حصلتلى فى حياتى
حنين:وانا كمان

عمر:انتى كمان ايه
نهضت حنين من جواره:يالا بقى عشان ننام

ابتسم عمر من خجلها واكتفى بالصمت ساعدته حنين ان يتسطح على الفراش ولكن فجأه صرخ عمر متأوها
عمر:ااااااه
حنين بفزع:مالك ياحبيبى مالك

عمر وهو يجذبها اليه مقربا اياها منه بشده واضعا يده الغير مصابه على رأسها من الخلف مقبلا اياها قبله طويله قد ادمنها منذ المرة الاولى التى اخذها منها حين غره وبعد مااتنهى من قبلته وجد وجهها يشع احمرار

عمر:كان لازم اخد مسكن ل الالم قبل ماانام
قال ذلك ثم غمز لها بطرف عينه

حنين وهى تنهض من جواره

حنين:يعنى انت ماكنتش تعبان
عمر:لا والله كنت تعبان ودلوقتى ارتحت اينعم ماارتحتش اوى بس اهى تصبيره
حنين:ممكن تبطل الحركات دى بقى لبعد الفرح

عمر:مااقدرشى ياروحى بس هحاول اتحكم فى نفسى اكتر من كده بس بعد الفرح هاخد حقى منك
خجلت حنين من كلامه واكتفت بالصمت
عمر:اعملى حسابك اننا هنسافر بكره ياحنين لازم اشوف بابا واتكلم معاه

حنين:بس انت لسه تعبان هتقدر على السفر
عمر:انا كويس ياحبيبتى ماتقلقيش دا جرح بسيط
حنين وهى تتوجه لتنام على الارض:طب يالا ننام

عمر:مش هتنامى على الارض قومى تعالى جمبى
حنين:انا قلت ايه
عمر:انتى قلتى وانا ماردتش هاتيجى ولا انزل انا جمبك

حنين:عشان خاطرى ريحنى بعد الفرح انام جمبك
عمر :ماشى موافق بس انتى كمان ريحينى وتعالى انتى فوق السرير وانا هنام على الارض وماتناهديش كتير يالا

انصاعت حنين لامره ونهضت الى الفراش بينما نام عمر على الارض وغط فى النوم
……………………………………..
فى شقة سمر
وليد:انتى مابتنزليش لامى ليه ياسمر

سمر :والله بنزل ياوليد دا انا لسه طاالعه قبل ماانت تيجى
وليد:بس هيا بتقول غير كده هيا يعنى هاتفترى عليكى

سمر:اه بتفترى عليا
صفعها وليد صفعه أدمت شفتيها اوقعتها على الارض
وليد:لما تيجى تتكلمى عن امى تتكلمى باحترام

سمر ببكاء:ليك حق تعمل اكتر من كده مانا اللى سكت على بخلك فى الخطوبه وسكت لما نزلت الاكل اللى اهلى جابوه ليا فى الصباحيه نزلته لامك وتقول مافيش اكل فوق الاكل تحت وسكت على معاملة اهلك اللى

مابيرحموش وبقول عيشى يابت
وليد: صح يااختى عيشى بقى ولمى الدور

سمر:انا مش هاعيش فى البيت ده انتوا ناس مفتريه ماتعرفوش ربنا ياتجيب لى شقه بره ياطلقنى
وليد:بقى احنا مفتريين يابنت الكلب تعالى اما اربيكى

صفعه تلو الاخرى ضربه تلى الاخرى الى ان أغشى عليها من كثرة الضرب احضر وليد كوب من الماء ورماه فى وجهها لكى تفيق
شهقت سمر بشده

وليد:قومى يااختى حضرى لى العشا
سمر:مش قاعده لك فيها خلى امك تعملك

وليد:الباب اللى يودى بالسلامه بس خليكى عارفه لو طلعتى من هنا مش هاتدخلى الا لما تبوسى رجلى
سمر:ومين قالك انى عاوزه ارجعلك تانى اللى يضرب واحده ماينفعش يتعاش معاه

وليد:اعملى حسابك مالكيش حقوق عندى لو هاتطلقى والمحاكم قدامك كتير
سمر:حسبى الله ونعم الوكيل

…………………………
حل الصباح اخبر عمر وحنين العائله انهم سيقيمون حفل زفاف من جديد وذلك بناء على طلب حنين حتى تبدأ معه بدايه جديده

اخبرهم عمر انه عليه الذهاب فورا الى القاهره
ودع عمر والدته وشقيقته وداعا حارا فقد نوى الذهاب الى القاهره فعليه التحدث مع والده ولن يطيق الانتظار طلب منها ان تذهب معه ولكنها رفضت بشده

……………………………..
نامت ايه فى فراش حازم و لا تدرى لما فعلت ذلك ولم تنم طيلة الليل ظلت تتذكر كلامه وتبتسم
…………………………..
ذهبت سمر الى بيت والدتها تجر اذيال خيبتها وزيجتها البائسه تتحسر على حياتها نادمه على مافعلته مع حنين فحقا تلك الايام نداولها بين الناس

………………………….
وصل حازم وحنين فيلا البنهاوى
محمد البنهاوى:اهلا اهلا ياعمر وحشتنى
سلم عمر على والده بفتور

عمر:بابا عاوزك فى المكتب شويه
محمد:طب استنى اسلم على حنين الاول

سلم محمد على حنين وذهب مع عمر الى المكتب
………………………..
ذهبت حنين الى غرفة عمر وماان دخلت حتى سمعت صوت طرقات على الباب
سوزى:ممكن ادخل
حنين:اتفضلى

سوزى ايه الغيبه دى ماجتوش من زمان
حنين:شغل عمر بقى

سوزى :انا كنت عاوزاكى فى موضوع ياحنين
حنين:اتفضلى
سوزى :بصراحه كده عمر ورنا بيحبوا بعض ماعرفش هو اتجوزك ازاى بس انا عارفه انه بيحبها
حنين:نعم

سوزى:الصور دى تثبتلك انهم كانوا ايه فى حياة بعض
تركت لها سوزى الصور ثم ذهبت سريعا
……………….
فى مكتب البنهاوى
قص عمر على والده ماحدث فى المنصوره بالتفصيل يلقى عليه اللوم موبخا اياه على موقفه الغير رجولى مع ماجده

محمد بصدمه:يعنى انا كان ليا ابن تانى واتقتل
عمر:اتقتل نتيجة سلبيتك

محمد:يابنى جدك هددنى انه هايفضحها وهو كانت دكتوره وخفت عليها من الفضيحه واجبرنى انى اخدك منها بس انا صممت انى اكتبك باسمها اه اتخليت عنها وقلت لها انسينى ووافقت انى اخدك منها بس جدك لو

ماكنتش وافقت قالى انه هاياخدك ويربيك بعيد عننا احنا الاتنين خفت وبعدت عنها

عمر:وليه بعد مامات ماقلتش ليا الحقيقه انى ليا ام مش يمكن كنت دورت عليها ولاقيتها تعوضنى الحنان اللى افتقدته من صغرى ولا انت ماكنتش فاضى ليا كنت فاضى تتجوز دى وتسيب دى شوف يااخى القدر

محمد:سامحنى يابنى ماكنش ينفع اقولك كنت هاتتصدم
عمر:بالعكس دا انا فرحت بيها وبااختى فرحه ربنا وحده اللى يعلم بيها انت ظلمتنى وظلمتها وظلمت اخويا اللى مات

محمد بدموع:انا
عمر:ماتقولشى حاجه يابابا انا هاخد مراتى وامشى
ظل محمد يبكى ويتذكر ماضيه مع ماجده يتذكر خذلانه لها وسلبيته امام والده ولكن كان بغرض الدفاع عنها
……………………….

صعد عمر الى غرفته وجد حنين تنظر الى صور بيديها
عمر:ايه اللى فى ايدك ده ياحبيبتى

+
حنين:اتفضل شوف بنفسك
……………………………………..

الفصل الحادى والثلاثون
(الفصل الاخير)

لمتابعة القراءة اضغط على الرقم 31 في السطر التالي 👇